Poetycka opowieść o dojrzewaniu z wielką historią w tle. Jest rok 1972. Okręt wojskowy, na którym pracują Massina (Nicolas Robin) i Moriaty (Adrien Jolivet), transportuje bombę atomową, którą Francuzi mają lada chwila zdetonować w okolicy atolu koralowego Mururoa na Pacyfiku. Fabuła snuje się z wolna, długie ujęcia tytułowego czarnego oceanu przerywają nieliczne enigmatyczne dialogi. Nerwowa atmosfera i napięcie są odczuwalne niemal bez przerwy. Rozładowuje je dopiero wybuch bomby, ale wraz z nim kończą się złudzenia. Belgijska reżyserka Marion Hänsel, której poprzedni film Kiedy wiatr uniesie piasek był przed kilku laty w programie festiwalu Nowe Horyzonty, koniec pewnej epoki pokazuje w Czarnym oceanie z pomocą metafory. Dla Massiny i Moriaty'ego rejs na Mururoa to koniec wieku niewinności i beztroski. Poczucie winy za to, co wydarzyło się na Pacyfiku, już zawsze będzie na nich ciążyć. Tak, jak na całym społeczeństwie zachodnim. (www.transatlantyk.org)

Dystrybucja: Vivarto