Ostatni dzień lata jest jasny, pusty i straszny. Plaża wydaje się tak rozległa, jakby nie istniało nic poza nią, jakby nie była plażą, tylko pustynią, morze porusza się i pomrukuje niczym gigantyczny, bezkształtny organizm, po niebie raz po raz przelatują samoloty, będące wspomnieniem lub zapowiedzią wojny. Pośród tego apokaliptycznego krajobrazu błąkają się dwie postaci: on i ona, oboje samotni, nieszczęśliwi i bezimienni. Flirtują, wspominają, bawią się jak dzieci, wylewają żale jak starcy, planują nawet wspólne życie, ale nie potrafią znaleźć drogi ku sobie, na przeszkodzie stoi ich przeszłość. Zrealizowany za grosze reżyserski debiut Konwickiego to minimalistyczne kino poetyckie: takie, w którym umowność świata przedstawionego narzuca metaforyczne odczytanie. 30-letni artysta, mający za sobą udział w II wojnie światowej i fascynację komunizmem, zadaje tu pytanie: czy można zacząć wszystko od nowa? (opis festiwalowy)

Dystrybucja: